Oude man.

De zon gaat op,
en stram verheft hij zich
van zijn eenvoudig bed.

Zijn huisje is klein en sober,
het enige raam,
kijkt uit op zee.

Hij denkt aan vroeger,
met zijn bootje,
op het ruime sop.

Nu is hij oud, gestrand,
en aangespoeld hier,
op deze ruige kust.

In eenzaamheid,
slijt hij zijn dagen, maar dan
komt de klop op de deur.

Daar staat een jonge vrouw,
verwilderd, en verwaaid.
Hij zegt: "Kom binnen, eet wat."

Zij spreken niet,
in zelfverkozen eenzaamheid.
Woorden zijn nutteloos.

De zee buldert,
de noordwester kraakt,
de meeuwen krijsen.